Σαν δάκρυζες κι έψαχνες εναν ώμο να ξαποστάσεις διάλεγες πάντα τον δικό μου. Και εγω ποτέ δεν στον αρνήθηκα, κι ας ήταν φορτωμένος απ τα δικά μου βάσανα. Όταν όμως περνούσαν οι μέρες και στα χείλη σου χαμόγελα ξυπνούσαν, χάριζες αλλού τα ροδοκόκκινα φιλιά σου.
Μα' να, θα είμαι πάλι εγώ αγάπη μου, που σαν πέσει η αυλαία και τα χειροκροτήματα σωπάσουν, που θα επιμένω να είμαι της ζωή σου ο τελευταίος θεατής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.