Και οι δυό μαζί......

Σας βλέπω και τους δυο σας να στέκεστε στην ίδια ουρά με αγωνιστές της πίστης, που περιμένουν τον μεγάλο Κριτή και Φίλο... Το μόνο που κρατάτε είναι ο ένας το χέρι του άλλου. Αναρωτιέστε τι γυρεύετε ανάμεσα σε τόσα φωτοστέφανα. Βλέπει ο Χριστός τον δισταγμό στα μάτια σας. "Πλησιάστε, πλησιάστε", σας λέει. "Το όργανο του μαρτυρίου σας το έχω εγώ". Κάνει έτσι το χέρι Του πίσω από τον θρόνο Του κ βγάζει ένα παπούτσι... "Φορέστε το", σας λέει. "Και οι δυό μαζί". Μα, πως;... Αδύνατον... Χαμογελάει. "Να γιατί βρίσκεστε εδώ. Δυο πόδια σ' ένα παπούτσι είναι ο γάμος κι εσείς κατορθώσατε το αδύνατο. Δυο θελήματα σε μια πράξη ήταν η ζωή σας. Απαιτήσατε, διεκδικήσατε, υποχωρήσατε, ματώσατε, παραχωρήσατε, πληγωθήκατε, κλάψατε κρυφά, πνίξατε τον θυμό σας, μην καταλάβουν τα παιδιά, ξαναγαπήσατε, μερώσατε, ξαναπέσατε, μα πάντα εκεί, στο πόστο σας... Κοιτάξτε, τα δυο σας χέρια είναι ένα. Σαν τις καρδιές σας. Σαν τα κορμιά σας. Ελάτε μέσα. Και για σας ετοιμάστηκε η Βασιλεία."
(Ηλ. Λιαμής, Ψιθυροι των αγγέλων, σ. 212)

πηγή facebook

"Δεν πρέπει να δείχνεις αγάπη, αλλά να 

γίνεις αγάπη!" Αγ. Παΐσιος

Ε.Αρβανιτάκη - Παράπονο (Ξενιτιά)

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Παραδοσιακό Αρμένικο
Διασκευή: Ara Dinkjian

Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πως μ' αγαπάς δεν είπες.Το 'χω παράπονο μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθαινε το σώμα μου.

Δε θέλω, φως μου, κόσμο
στα χείλη μου έχω δυόσμο.
Το 'χω παράπονο πάρε μου, ζήτα μου
της λησμονιάς σαϊτα μου.

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
του φεγγαριού τη λάμα.
Παρ' τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου.


Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.
Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
με ποιό κρασί μεθάει τα μάτια του, πες.

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

«To Φιλί» του Rodin, 1882-1889

Το μαρμαρένιο αριστούργημα του Auguste Rodin αποτελεί σπουδαία κληρονομιά της Αναγεννησιακής γλυπτικής, καθώς και μια από τις πιο ρεαλιστικές απεικονίσεις του έρωτα στη Δυτική τέχνη. Το «Φιλί» αναπαριστά το δυνατό, αλλά παράνομο έρωτα ανάμεσα στην Ιταλίδα αριστοκράτισσα Francesca da Rimini και το νεαρό Paolo, μικρότερο αδερφό του συζύγου της. Το άγαλμα μπορούμε να θαυμάσουμε στο μουσείο Rodin στο Παρίσι.

Ὅταν τὸ διαζύγιο καταφθάνει

Ἡ ἀλληλεγγύη καί ἡ συμπαράσταση, ἐκδηλώνονται σχεδόν πάντοτε μετά ἀπό κάθε φυσικό «τσουνάμι». Ὅταν ὅμως μοῦ μιλᾶνε γιά κάποιους πνευματικούς «κατακλυσμούς», αὐτό πού ἀκούω πάντοτε εἶναι ἡ λέξη «μοναξιά».

Ἡ Ἀμαλία, ὁ Γιῶργος, ἡ Μαρία ζοῦν καί οἱ τρεῖς ἕνα «τσουνάμι»· τό διαζύγιό τους.  Ἡ Ἀμαλία τό ἀποφάσισε, ἀφοῦ ἔζησε δέκα χρόνια γάμο μαρτυρικό.Ὁ Γιῶργος δέ μπορεῖ πιά νά ὑποφέρει τόν ἀλκοολισμό τῆς γυναίκας του, καί ἀναρρωτιέται ποιά λύση, θά εἶναι ἡ λιγότερο ἐπώδυνη, γιά τά παιδιά του. Ἡ Μαρία εἶναι ἐγκαταλελειμμένη. Ὁ σύζυγός της ἔφυγε, μέ μιά ἄλλη. Τώρα εἶναι χωρίς δουλειά, μέ τέσσερα παιδιά. Καί φεύγοντας τῆς εἶπε: «Εἶσαι δυνατή. Θά τά καταφέρεις...».

                                                                  * * *

Τό διαζύγιο μᾶς συγκλονίζει τρομακτικά· μᾶς κάνει καί χάνομε τήν ἴδια μας τήν «ταυτότητα».

Λέει ἕνας σύγρονος στοχαστής, ὅτι: Ἀγάπη σημαίνει Ζωή. Ὅταν ἕνας σύζυγος λέει στόν ἄλλο (ἤ τόν κάνει νά αἰσθάνεται) ὅτι «ἐγώ δέν σέ ἀγαπῶ πιά», οὐσιαστικά τοῦ ἀναγγέλλει ἀπόφαση «καταδίκης σέ θάνατο». Οὐσιαστικά τοῦ λέει: «Μπορεῖς νά πεθάνεις. Ὁ θάνατός σου, δέν μέ ἀπασχολεῖ».Ἀπό τή στιγμή τῆς γέννησής μας, «ζοῦμε» χάρις στό βλέμμα τῆς ἀγάπης τῶν γύρω μας. Ὅταν τό βλέμμα αὐτό παύει, τό μωρό οὐρλιάζει, γιατί αἰσθάνεται νά μήν ὑπάρχει· «χάνεται». Ὅσοι ζοῦν τήν στέρηση τῆς ἀγάπης, (μέ ὅλα της τά ἐπακόλουθα), περιμένουν νά διαβάσουν στό βλέμμα τῶν ἄλλων τήν φράση: «Σέ ἀγαπᾶμε. Ἔχεις γιά μᾶς ἀξία· εἶσαι κάτι μπροστά στά μάτια μας». Ἀφηγεῖται ἡ Ἀμαλία γεμάτη παράπονο: «Ὅταν τό διαζύγιό μου ἔγινε γνωστό, τό τηλέφωνό μου ἔπαψε πιά νά κτυπᾶ! Οἱ κλήσεις ἔγιναν σπάνιες. Αἰσθάνομαι νά μέ ἀντιμετωπίζουν, σάν νά ἔχω κολλητική ἀρρώστια

 Τό διαζύγιο «σκοτώνει» ἐκείνους πού τό ὑφίστανται: συζύγους· παιδιά· γονεῖς· συγγενεῖς.Τό διαζύγιο εἶναι ὀσμή θανάτου· ἕνα ξἀνοιγμα στόν θάνατο· μιά γεύση θανάτου.Τό διαζύγιο εἶναι μία βόμβα, πού σκάζει καί ἀφήνει γιά πάντα τραυματισμένους, ἄτομα δυστυχισμένα «μέ εἰδικές ἀνάγκες», πολλούς: πνευματικά μισοπεθαμένους.

Γίνε καλός σαμαρείτης. Κάνε καί σύ κάτι νά λιγοστεύει τό κακό

Νικηφόρος Κομπότης (Αρχιμανδρίτης)

πηγή http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/2016/07/blog-post_47.html?spref=bl